Liturgia Słowa 11 niedzieli zwykłej:
Ez 17,22-24 Ps 92 2 Kor
5,6-10 Mk 4,26-34
Wiele
razy słyszymy o Polskich misjonarzach pracujących w różnych częściach świata,
głoszących dobrą nowinę. Tacy misjonarze często pracują w różnych warunkach,
czasami dość ubogich trudnych. Z racji tego, że Kościół ze swej natury jest
misyjny, a nie każdy może na misje pojechać, to jednak każdy może się w misje
włączyć w sposób modlitewny – adoptując jednego misjonarza, modląc się za niego
codziennie dziesiątkiem różańca. Wystarczy tylko wybrać sobie jednego na stronie
swojej diecezji i się modlić! To tak niewiele, a jednak ogromnie pomocne.
Przez usta
proroka Ezechiela, Pan dzisiaj wykazuje wielkie zaufanie do każdego z nas.
Mówi: „Ja także wezmę wierzchołek z
wysokiego cedru i zasadzę, z najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją
na górze wyniosłej i wysokiej (…) Ona wypuści gałązki i wyda owoc i stanie się
cedrem wspaniałym” (Ez 17,22-23a). I choć najpierw te słowa odnoszą się do
Jezusa, tego, który zawisł na drzewie krzyża, dając życie nam wszystkim, stając
się dla nas miejscem azylu i wolności, gdzie każdy strapiony może przyjść i
odczuć Jego wytchnienie, to jednak te słowa są także obwieszczeniem przez Boga
ogromnego zaufania do nas. Bóg chce na Tobie i na mnie budować swoje
schronienie dla ludzi, chce abyśmy to my dawali ludziom życie, nadzieję, wiarę.
Bo chrześcijaństwo to dawanie z siebie, nie tylko materialne. Chrześcijaństwo
to dawanie życia. Dlaczego? Bo w nas tętni życie, nie nasze, ale życie Boże.
Każdy z nas ma w sercu Jezusa, prawdziwego i żywego. Jezusa, który umarł i zmartwychwstał
dla nas. Jezusa, który zagina wszystko, po to, abyśmy my mieli wszystko. Wielu
ludzi dzisiaj żyje tak, jakby życia nie miało w sobie, mając wiele różnych
problemów – cielesnych, psychicznych, kulturowych, relacyjnych. I to w nas
powinni oni zobaczyć to życie Boga.
Psalmista
dopowiada: „Sprawiedliwy zakwitnie jak
palma, rozrośnie się jak cedr na Libanie. Zasadzeni w domu Pańskim rozkwitną na
dziedzińcach naszego Boga. Nawet i w starości wydadzą owoc, zawsze pełni
życiodajnych soków” (Ps 92). To wezwanie Boga jest aktualne dla każdego obojętnie
od wieku i stanu życia: młodego, średniego, dorosłego, starszego, czy jest się
mężem czy żoną, księdzem, czy osobą starszą, czy studentem czy uczniem. Bóg
wzywa mnie i Ciebie. I co więcej, On to obiecuje. A to co Bóg obiecuje to
spełnia. On dziś mówi: „Ja, Pan, rzekłem
i to uczynię” (Ez 17,24). I możesz każdy w swoim życiu nie rozumieć różnych
wydarzeń z życia, bo może coś nam się nie układać, bo coś nie dostaliśmy, albo
dostaliśmy coś innego i nie rozumiemy. Nie chodzi w wierze jednak o to, żeby
wszystko rozumieć od razu, teraz. Bóg daje czasami zrozumienie po latach, daje
gdy jesteśmy gotowi do tego, aby Jego rozwiązanie przyjąć.
Bóg pragnie
naszego szczęścia. Czasami do niego dochodzi się po trudach. Bóg prosi, abyś
potrafił zaryzykować, abyś się nie odwracał, ale szedł do przodu, abyś zaufał
Bogu i przyjaciołom, abyś poszedł przed siebie z Nim. Szczęście i jego
poszukiwania otwierają nas na możliwość zranień, na rany i cierpienie, ale Bóg jest
tym, jak mówi psalmista: „On Opoką moją i
nie ma w Nim nieprawości” (Ps 92). Bóg nie chce Cię oszukać. Serio! On nie
jest jak deweloper, który dodaje ukryte ceny, czy zmienia warunki kontraktu. On
nie robi ludzi w balona i nie ogląda tego na powtórkach, żeby poprawić sobie
humor czy zwyczajnie się pośmiać. Bóg pragnie dać Ci coś więcej, lepiej.
Pytanie pozostaje tylko jedno, czy Ty Jemu zaufasz? Czy Ty za Nim pójdziesz i
wytrwasz?
Dlatego
zasadne pozostają słowa św. Pawła: „Dlatego
też staramy się Jemu podobać czy to gdy z Nim, czy gdy z daleka od Niego
jesteśmy” (2 Kor 5,9). Nasze zaufanie względem Boga objawia się dość
konkretnie, a mianowicie w wierze i uczynkach płynących z wiary. Bo życie jest
jakie jest i cały czas w życiu podejmujemy różnego rodzaju decyzje, podejmujemy
różne działania i rozmowy, mamy różne myśli itp. I za to wszystko zgodnie z tym
co mówi św. Paweł czeka nas osąd Boży. „Wszyscy
bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za
uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre” (2 Kor 5,10). Za dobro czeka nas dobro,
za zło czeka nas zło. I to jest tak normalnie – skoro w życiu pełnimy dobro lub
zło, ono w jakiś sposób i stopniu będzie do nas wracać. Za zło mamy szanse
odpokutować i to lepiej tu na ziemi. Mamy spowiedź, gdzie dostępujemy
miłosierdzia, warto korzystać, bo jak przypomniał pp. Franciszek: Bóg nie męczy się przebaczaniem. Panie,
wlewaj w moje serce pragnienie szczęścia i nieba, nie przyziemnego i niskich
lotów, ale wielkiego formatu, pragnienie Boskiego szczęście i Boskiego nieba!
Kilka słów o
Ewangelii. Same w sobie przypowieści Jezusa są wymowne. Jezus nauczając o
Królestwie Niebieskim porównuje je do małych rzeczy: nasion i ziaren. Dlaczego
akurat do tak małych, niemalże niewidocznych? Bo dobro potrafić być małe, dobro
potrafi się rozwinąć, dobro potrafi poczekać w przeciwieństwie do zła. Zło chce
już, teraz, bez przerwy, a dobro jest spokojne. Tak działa Bóg, powoli i
spokojnie. I czasami jak w sercu każdy z nas się zastanawia czy to co robi jest
Boże czy nie, to warto popatrzeć na swoje uczucia towarzyszące nam. Jezus: „W wielu takich przypowieściach głosił im
naukę, o ile mogli [ją] rozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich”
(Mk 4,33-34a). Nauczanie Jezusa jest proste, Jezus stara się abyśmy wszystko
zrozumieli. Ale jeżeli nie rozumiemy to znak, że Jezus zaprasza nas też do
innej relacji, bo „osobno zaś objaśniał
wszystko swoim uczniom” (Mk 4,34b). Zaprasza, aby być Jego bliskim uczniem,
uczniem, który słucha Jezusa całym sercem. Dlatego ilekroć czegoś nie rozumiemy
w swoim życiu trzeba przychodzić do Jezusa, Tego, który wszystko wie, a On nam
to wszystko wyjaśni. Odpowiedzią na wszystkie pytania jest Jezus. Panie, bądź
uwielbiony! A co Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?
Błogosławionej
niedzieli i czasu zwykłego!
Jeżeli chcesz,
przeczytaj komentarz sprzed 3 lat:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz