Liturgia Słowa 17 Niedzieli zwykłej:
Rdz 18,20-32 Ps 138 Kol
2,12-14 Łk 11,1-13
Miało
nie być dzisiejszego rozważania, ale Pan tak pokierował, że jest. Dawno nie
pisałem, jakie Pan kieruje do mnie Słowo, co mówi, do czego wzywa. Powodów jest
wiele, ale przy słuchaniu Słowa nie ma usprawiedliwienia. Dlatego jak siadłem
do rozważania Słowa, to mnie zamurowało. Od razu rzuciły mnie na kolana słowa
Ewangelii: „Panie, naucz nas się modlić”
(Łk 11,1). To piękna prośba uczniów, prawdziwa, szczera. Rodzi się z
doświadczenia, z tego, gdzie i jak patrzyli na Jezusa, który „przebywał w jakimś miejscu na modlitwie”
(Łk 11,1). Jezus sam się modlił, a uczniowie chcą brać z Niego przykład. Jezus
wychodzi zawsze naprzeciw prośbom, jakie do Niego kierujemy, On nigdy nie
pozostaje im obojętny, choć czasem, patrząc po „naszemu”, po ludzku, tego nie
rozumiemy. Można podawać wiele przykładów, ale czy samemu się tego nie
doświadcza, podczas strapien, sytuacji bez wyjścia czy pod bramkowych. „usłyszałeś słowa ust moich (…) I będę sławił
Twe imię za łaskę Twoją i wierność. Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, pomnożyłeś
moc mojej duszy” (Ps 138).
Pan jest Tym,
który wybawia, choć czasami wybawienie boli, gdy trzeba coś zostawić, opuścić,
zmienić. To nie jest łatwe. Ale Bóg nigdy nam nie obiecał, że będzie łatwo. Już
w raju powiedział do Adama i Ewy: „W bólu
będziesz rodziła dzieci. (…) w trudzie będziesz zdobywał od ziemi pożywienie (…)
W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie” (Rdz
3,16.17.19). Ale Pan wybawia i daje przy tym najlepsze rzeczy, prezenty.
Psalmista woła: „Wybawia mnie Twoja
prawica. Pan za mnie wszystkiego dokona” (Ps 138). Izraelici mieli
doświadczenie wybawienia przez pustynię (zob. Wj / Lb) czy przez sędziów (zob.
Sdz) i wiedzieli Kto wybawia. Dzisiaj Pan prosi, by zobaczyć na te sytuacje swojego
życia, gdzie On działał, gdzie wybawiał, także z trudu, beznadziejności, z
sytuacji chorych, kryzysowych i powtórzyć za psalmistą: „Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, bo usłyszałeś słowa ust moich”
(Ps 138)! Przypominają mi się słowa z oazowej piosenki: „pełna ziemia łaski Pana, błogosławionemu chwała, z nieba patrzy na nas
Bóg Pan, bo miłuje sprawiedliwość; słowo Boże jest blisko, Jego słowo jest nad
wszystko; dusza moja oczekuje, wykrzykuje – wielki jest Pan, laską zbawieniem,
wielki jest Pan Jego tu wielb!” Dzięki Ci Panie!
Zastanawiające
wobec powyższego wezwania jest pierwsze czytanie i dalsza część Ewangelii. W
pierwszym czytaniu słychać o targowaniu się Abrahama z Bogiem. To pokazuje
piękność ich relacji, bliską przyjaźń Boga z Abrahamem i na odwrót. Pan w końcu
powiedział: „Nie zniszczę przez wzgląd na
tych dziesięciu” (Rdz 18,32). Ale miasto zostało zniszczone, bo nikt nie
okazał się sprawiedliwym. Prawo i jego literalno-faryzejskie przestrzeganie
doprowadzało ludzi do śmierci. Tak podkreśli to św. Paweł: „z uczynków Prawa żaden człowiek nie może
dostąpić usprawiedliwienia w Jego oczach. Przez Prawo bowiem jest tylko większa
znajomość grzechu” (Rz 3,20). Prawo zabijało, bo nie miało ducha. Jedynym
Sprawiedliwym okazał się Jezus, Jedyny Sprawiedliwy, Pośrednik, który został
przybity do krzyża i uznany za grzesznika, odrzuconego przez Boga. A to On
usprawiedliwił wszystkich, to On uczynił nas na nowo dziećmi Bożymi. Podpowie
św. Paweł: „Otrzymaliście Ducha
przybrania za synów, w którym wołamy: Abba, Ojcze!” (Rz 8,15)
I dalej w
drugim czytaniu: „Z Chrystusem pogrzebani
jesteście w chrzcie, w Nim też razem zostaliście wskrzeszeni przez wiarę w moc
Boga, który Go wskrzesił (…) razem z Nim przywrócił do życia. Darował nam
wszystkie występki, skreślił zapis dłużny obciążający nas nakazami. To właśnie,
co było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi, przygwoździwszy do krzyża”
(Kol 2,12-14). Poprzez chrzest jesteśmy dziećmi, a tak bardzo sobie tego nie
uświadamiamy. Żyjemy tak, jakby się to nam należało, było czymś naturalnym, a
to jest DAR!
Paradoksalnie w pierwszej części Ewangelii Jezus pokazuje,
jak żyć, jak dzielić się tym darem z innymi – modlitwa Ojcze nasz zawiera 7
próśb i wskazuje realizację jednej z tych próśb, dzielenie się chlebem. To pokazuje,
że między modlitwą a życiem musi być harmonia, muszą się przenikać. Dlatego św.
Jakub napisał: „wiara bez uczynków martwa
jest sama w sobie” (Jk 2,17) i św. Benedykt powiedział: „ora et labora – módl się i pracuj!”. Harmonia
między ciałem i duchem, harmonia między uczynkami miłosierdzia wobec ciała i
duszy. Panie dodaj sił, aby każdego dnia walczył o harmonię w swoim życiu, bym
walczył o ciało i ducha, bym był Twój! A
co Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?
Doświadczania
Boga w codzienności!
