2 niedziela Adwentu - remonty dróg?

Liturgia Słowa 2 niedzieli Adwentu:

Iz 40,1-5.9-11 Ps 85 2 P 3,8-14 Mk 1,1-8

            W Kościele 8 grudnia przeżywać będziemy ważną Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Ukazuje nam ona Maryję, jako czystą, narodzoną bez jakiegokolwiek grzechu. Nie przypadkowo Uroczystość przypada w Adwencie, gdzie człowiek zastanawia się nad tematem nawrócenia, mając w perspektywie Królestwo Boże. Pokazuje nam ono, że każdy z nas, jak Maryja, jest wezwany do życia bez grzechu, a przez to do przebywania z Bogiem w niebie. Maryja dla każdego może stać się patronem Adwentu, bowiem wpatrując się w nią widzimy, jak można stać się nowym człowiekiem, Bożym człowiekiem.

Bóg dzisiaj w swoim Słowie skłania nas do refleksji na temat naszego życia. Prorok Izajasz, prorok nadziei i Adwentu, mówi dzisiaj do nas: „Pocieszcie, pocieszcie mój lud! mówi wasz Bóg. Przemawiajcie do serca Jeruzalem i wołajcie do niego, że czas jego służby się skończył, że nieprawość jego odpokutowana, bo odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy” (Iz 40,1-2). Słowa te są pocieszeniem, zapowiedzią dobrej nowiny. W bardzo podobnym tonie zaczyna się dzisiaj Ewangelia: „Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym” (Mk 1,1). Z greki słowo evangelion oznacza dobrą nowinę, radosną wieść. Dzisiaj w zabieganym świecie, nastawionym na zobowiązania i ich wypełnienie, w świecie, który chce wyrugować Boga, stając się jałowym, Bóg chce nas pocieszyć. Dlaczego nas? Przecież świat poszedł tak bardzo do przodu, mamy tak wiele: osiągnięcia, bogactwa, nauka, medycyna itd… A mimo tego wszystkiego pozostajemy biedni. Często brakuje nam człowieka, który by nas nie osądzał, nie sprawdzał, ale by przy nas był i nas zrozumiał, poświęcając siebie i swój czas. W takiej kondycji przychodzi do nas Bóg.

Izajasz mówi: „Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! ” (Iz 40,3). Trudno jest wybudować drogi na pustkowiu i pustyni. Do tego potrzebowano długiego okresu czasu i wielu robotników. A Bóg mówi, że to zajęcie każdego osobiście i nikt nas nie zastąpi w tym zadaniu. Człowiek łatwiej wpada w problemy niż prostuje życie. A Bóg chce, abyśmy ponieśli trud, byśmy spróbowali. Wielu ludzi próbowało, wielu osobom wyszło. Wielu jednak nie wyszło. I Bóg zachęca dzisiaj – próbuj, walcz. Nie patrz wstecz, że nie wyszło, ale walcz ramie w ramie ze Mną, a uda się wyprostować drogę Twojego życia. Zobacz, że ze Mną: „podniosą się wszystkie doliny, a wszystkie góry i wzgórza obniżą; równiną niechaj się staną urwiska, a strome zbocza niziną gładką” (Iz 40,4). Nie widziałem nigdy nikogo, kto by wyrównał doliny czy góry… Wymaga to ogromnej mocy. Te góry i doliny to suma naszych upadków, pozornych wzlotów, naszych kryzysów i pozornych chęci. Pan to widzi i chce pomóc nam to wyprostować.

Św. Piotr, ten który doświadczył upadku i powrotu do Boga, mówi: „Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy (…) ale On jest cierpliwy w stosunku do was” (2 P 3,9). Pan dotrzymuje obietnic. Dzisiaj często nie szanujemy danego słowa, spóźniamy się, rozpoczynamy pracę kilka minut później, składamy puste obietnice i deklaracje, byle by zaspokoić daną chwilę życia i osiągnąć zamierzony cel. Jesteśmy po prostu nie słowni. Ale Bóg jest słowny, co do joty. Skoro obiecał, że nam pomoże, to znaczy, że pomoże. Owszem, czasami z tym zwleka, abyśmy wykazali się czekając na Niego. Jest cierpliwy wobec nas, mimo że było w naszym życiu wiele chęci i prób nawrócenia, a ile niepowodzeń. Jak w firmie ktoś nie daje rady to się go zwalnia, takie jest dzisiaj prawo rynku. Raz czy drugi da się mu szansę, ale nie wiecznie. Lecz Bóg widząc nasze niepowodzenia, nasz grzech, który jest zdradą Jego, mimo tego wszystkie, On daje nam szanse. Dlaczego? Piotr odpowiada: „Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia” (2 P 3,9). Boże, dzięki Ci za Twoją cierpliwość, że mnie dopingujesz w mojej drodze powrotu do Ciebie i że na mnie czekasz!

I jest przed nami piękna Ewangelia. Czytamy na początku: „Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym” (Mk 1,1). Greckie arche, oznacza początek, fundament, sedno. Dla ówczesnej kultury grecko-rzymskiej ewangelią była wieść o ostatecznym zwycięstwie nad wrogiem cesarstwa. Ewangelista Marek chce nam na początku pokazać, że dobrą nowiną i fundamentem życia jest Jezus, Boży Syn, który przyszedł wybawić człowieka i dać mu pokój. I czytamy dalej: „Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów” (Mk 1,4). Jan, jest zapowiedzianym Eliaszem, który poprzedza Mesjasza. Staje się dla nas znakiem kroczenia w Adwencie wzywając nas do nawrócenia. Głosi, że dla każdego istnieje szansa nawrócenia. Obwieszcza, że skończył się czas niewoli i nadchodzi nowe życie. Pomaga w tym chrzest. I greckie baptisma oznacza głębokie zanurzenie. Jan woła – zanurz się w głębię swojego życia, zejdź do swojego dna, zobacz je, stań z nią oko w oko i wynurz się z niej raz na zawsze, aby wejść w nowe życie. Jan nieprzypadkowo jest na pustyni, miejscu odludnym, gdzie jednak tętni życie. Jak określa Marek: „Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając /przy tym/ swe grzechy” (Mk 1,5). Każdy chciał nowego życia i podjął do tego odpowiedni trud – droga do pustyni Jana i wyznanie swojego grzechu. Jan był wyjątkowy. Tak opisuje go Marek: „Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym” (Mk 1,6). Aluzja do wielbłąda, szarańczy i miodu leśnego, podkreślają konieczność wędrowania przez pustynię wraz ze wszystkim, co się z tym wiąże. Wprawdzie Bóg troszczy się o niego, ale jednak musi jeszcze przemierzać pustynię. Tak samo my idziemy pustynią swego życia.

Pustynia wiąże się z tematem dzisiaj spychanym na boczne tory w Kościele, a mianowicie z ascezą. Ludzie zamykają często uszy słysząc to słowo albo lekko się uśmiechają. Asceza jest ważna w życiu chrześcijańskim. Pokazuje, że w walce zewnętrznej o nasze ciało, podejmujemy walkę o nasze wnętrze. Ta walka zewnętrza uzbraja nas w walce wewnętrznej. I dzisiaj wiele poświęcamy czasu na siłownie czy wyjazdy zdrowotne. Jednak święci wszystkich wieków podejmowali ascezę np. św. Jan Maria Vianney, jadał często tylko ziemniaki, Ojcowie i Matki pustyni jadali często same owoce… Asceza także pomaga nam prostować drogę życia, pomaga nam się oczyścić. A jak mówi św. Piotr: „Starajcie się, aby /On/ was zastał bez plamy i skazy - w pokoju” (2 P 3,14). Warto podjąć jakiś trud walki w Adwencie o naszą wiarę, warto mieć jakieś postanowienie, konkretne, które nas oczyści. Bo, jak mówi Jezus: „Błogosławieni, którzy w Panu umierają - już teraz” (Ap 14,13). Panie, dodawaj sił, aby walczyć o Ciebie, o życie wieczne, aby nie bać się trudu i walki! A co Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?

Otwartości serca i gotowości na spotkanie z Panem na czasu Adwentu! +