12 Niedziela zwykła - odkryj Boga!

Liturgia Słowa 12 niedzieli zwykłej:

Jr 20,10-13 Ps 69 Rz 5,12-15 Mt 10,26-33

       W Kościele przeżywaliśmy niedawno Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej. W 1264 r. papież Urban IV ustanowił to święto, pod wpływem cudu w Orvietto. Pamiątkę ustanowienia Najświętszego Sakramentu Kościół obchodzi w Wielki Czwartek. Jednak wówczas Chrystus rozpoczyna swoją mękę. Dlatego od XIII wieku Kościół obchodzi osobną uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (zwaną potocznie Bożym Ciałem), aby za ten dar niezwykły Chrystusowi w odpowiednio uroczysty sposób podziękować. W Kościele rzeszowskim przeżywaliśmy też Festiwal Wiary, który ruszał serca, budził wiarę i prowadził nas do Boga. Bóg przemawia na różne sposoby, w festiwalach, w koncertach, w Słowie Bożym i na wiele innych sposobów. Potrzeba tylko otwarcia!

Słowo Boże to nie byle co, ono zawsze odnosi się do życia każdego człowieka. Prorok Jeremiasz opisuje to w pierwszym czytaniu: „słyszałem oszczerstwo wielu” (Jr 20,10a). Dzisiaj żyjemy w czasach, gdy słowo ma wielkie znaczenie i jest jednocześnie deprawowane. Ludzie często siebie obmawiają, obgadują. To jest wielka przywara ludzka, bardzo zła i nieodpowiednia. Ona niszczy zawsze człowieka, samego człowieka i drugiego człowieka. Doświadczał tego sam Jeremiasz. Czasami takie zachowanie jest potęgowane: „wszyscy zaprzyjaźnieni ze mną wypatrują mojego upadku” (Jr 20,10b). Potęguje to, gdy doświadczamy takich postaw od ludzi nam bliskich, naszych przyjaciół. Czasami przez takie zachowanie, nieodpowiednie słowo burzy się wieloletnią przyjaźń, rodząc postawy buntu, zemsty, odwetu. Jeremiasz jednak doświadcza pomocy Boga: „Pan jest przy mnie jako potężny mocarz; dlatego moi prześladowcy ustaną i nie zwyciężą. Będą bardzo zawstydzeni swoją porażką, okryci wieczną i niezapomnianą hańbą” (Jr 20,11). Bóg to wszystko widzi. On „widzi w ukryciu” (Mt 6,4). On zna prawdę.

Dlatego Jezus w Ewangelii mówi do nas: „Więc się ich nie bójcie! Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć” (Mt 10,26). W tych słowach Jezus mówi dość jasno – prawda zwycięży. I choć może nie stanie się to teraz, zaraz, za pięć minut, miesiąc czy rok, to nadejdzie dzień, gdy prawda zwycięży. Można czynić starania i dbać o swoje dobre imię, nawet należy to czynić. Ale czasami jest to niemożliwe. Czasami mamy związane ręce, nie mamy jak walczyć o prawdę, to dla nas, wierzących zawsze pozostaje jedna rada. Psalmista mówi dziś: „Lecz ja, o Panie, modlę się do Ciebie w czas łaski, o Boże. Bo Pan wysłuchuje biednych i swoimi więźniami nie gardzi” (Ps 69). Czasami nie możemy nic zrobić, oprócz modlitwy. Bo to nie my zbawiamy innych, nie my ich nawracamy, ale Jezus. W modlitwie odkrywamy, co Pan od nas oczekuje w takiej sytuacji, ale i poprzez modlitwę leczy i przemienia nasze serce. Jeremiasz powie dzisiaj: „Tobie bowiem powierzyłem swą sprawę” (Jr 20,12). Modląc się do Niego, zapewniamy po swojej stronie wielką siłę. On będzie za nas walczył, trzymając nas przy sobie.

Jezus mówi o tym dalej: „Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli” (Mt 10,29-31). Bóg troszczy się o wróble, które stworzył. Dlaczego miałby więc nie troszczyć się o człowieka? Człowieka, którego stworzył z miłości, na swój obraz i podobieństwo (por. Rdz 1,26n). Mimo tego, ze jak przypomina dzisiaj św. Paweł: „wszyscy zgrzeszyli” (Rz 5,12), począwszy od Adama, to jednak Bóg udzielił nam „daru łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa” (Rz 5,15). Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, przyszedł na ziemię, aby nas odkupić. I dokonał tego. Taka jest troska Boga o człowieka, aby nikt z nas nie uległ potępieniu! Tak podsumuje to dzisiaj psalmista „Wysłuchaj mnie, Panie, bo łaskawa jest Twoja miłość, spojrzyj na mnie w ogromie swego miłosierdzia” (Ps 69). Panie, dziękuje Ci za Twoją troskę o mnie. Dziękuje za Twoją miłość!

Jezus mówi do nas dalej: „Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach!” (Mt 10,27). Jest to wezwanie do dawania świadectwa o nim, do głoszenia Ewangelii swoim życiem. Głoszenie Ewangelii to nie tylko Festiwal wiary, koncert JSJD czy grupy parafialne, ale to postawa życia. Żyć tak, żeby inni widzieli w nas Jezusa. Na mocy sakramentu chrztu do tego jest powołany każdy ochrzczony. Psalmista podpowie „gorliwość o dom Twój mnie pożera” (Ps 69). W głoszeniu, w życiu nie można grać na dwa fronty. Ani to nie zdaje egzaminu w życiu małżeńskim, ani w życiu zawodowym, tym bardziej nie zda egzaminu w życiu wiary… Zanim jednak się głosi, Jezus mówi jasno, zanim będziesz głosił, najpierw Mnie słuchaj. A sluchac Jezusa to znaczy przyjać Jego naukę tak na serio, tak w pełni, bez żadnych wyjątków, dygresji i klauzul. Jezus dodaje później „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle (…) Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie” (Mt 10,28.32-33). Jezus mówi konkretnie, skoro jesteś moim uczniem, to mów o mnie. Uczeń mówi o Mistrzu, o tym co go on nauczył, nie mówi o sobie. Dlatego tak ważne jest słuchanie Jezusa. A On obiecuje jasno. Obiecuje życie wieczne, bo On jest „drogą, prawdą i życiem” (J 14,6). Można się odwrócić od Niego i tak jak podpowie dziś Jezus, w j. greckim słowo apollymi oznacza wybrać zgubę wieczną… Decyzja należy do każdego osobiście…

Takie wezwanie na pewno budzi lęk. To naturalne przy głoszeniu Jezusa. Lęk o to, jak głosić, żeby nie głosić siebie. A dzisiaj w Ewangelii Jezus trzy razy mówi „Nie bój się!” (w. 26.28.31). To jest konkretnie wezwanie, żeby zaufać Jezusowi. On w tym wszystkim jest. Czasami ciężko w to uwierzyć, czasami żądamy wielkich znaków. I Bóg nam je daje, tylko my nie chcemy ich zobaczyć, dostrzec. Znaki są różne, począwszy od naszej pobudki, uśmiechu kogoś spotkanego, rozmowy z przyjacielem itp. św. Piotr tak podpowie: „Pana zaś Chrystusa miejcie w sercach za Świętego i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest. A z łagodnością i bojaźnią [Bożą] zachowujcie czyste sumienie, ażeby ci, którzy oczerniają wasze dobre postępowanie w Chrystusie, doznali zawstydzenia właśnie przez to, co wam oszczerczo zarzucają” (1 P 3,15-16). Jezu, proszę dodawaj nam światłych oczu, oświecaj umysł, dodawaj odwagi do życia Tobą, to dawania świadectwa, do słuchania Ciebie i życia Tobą i Twoim słowem na co dzień! A co Słowo, Pan Bóg mówi dzisiaj Tobie?

Doświadczania Boga w codzienności!